بزرگترین شاعر حماسه سرا ‏ : ابوالقاسم فردوسی طوسی

‏´´حکیم ابولقاسم فردوسی طوسی`´ بزرگترین شاعر حماسه سرای ایران، در سال329‏‎ ‎ه. ق در روستا یی در نزد یکی شهر طوس به ‏دنیا آمد. فردوسی اوایل حیات را به کسب مقدمات علوم و ادب گذراند و از جوانی شور شاعری در سر داشت و از همان زمان برای ‏احیای مفاخر پهلوانان و پادشاهان بزرگ ایرانی بسیار کوشید و همین طبع و ذوق شاعری و شور و دلبستگی او بر زنده کردن مفاخر ‏ملی، باعث بوجود آمدن شاهکاری بزرگ به نام ´´شاهنامه´´ شد. شاهنامه فردوسی که نزدیک به پنجاه هزار بیت دارد، مجموعه ای از ‏داستانهای ملی و تاریخ باستانی پادشاهان قدیم ایران و پهلوانان بزرگ سرزمین ماست که کارهای پهلوانی آنها را همراه با فتح و ظفر و ‏مردانگی و شجاعت و دینداری توصیف می کند. شاهنامه نه فقط بزرگترین و پر مایه ترین مجموعه شعر است که از مهد سامانی و ‏غزنوی به یادگار مانده است بلکه مهمترین سند عظمت زبان فارسی و بارزترین مظهر شکوه و رونق فرهنگ و تمدن ایران قدیم و ‏خزانه لغت وگنجینه ادبیات فارسی می باشد. معروف ترین داستانهای شاهنامه: داستان رستم و سهراب. رستم و اسفندیار. سیاوش و ‏سودابه، زال و رودابه است. فردوسی پس از آنکه تمام وقت و همت خود را در مدت سی و پنج سال صرف ساختن چنین اثر گرانبهایی ‏کرد، در پایان کار آن را به سلطان محمود غزنوی که تازه به سلطنت رسیده بود، عرضه داشت تا شاید از سلطان محمود صله و پاداشی ‏دریافت نماید و سلطان محمود هم نخست وعده داد که شصت هزار دینار به عنوان پاداش و جایزه به فردوسی بپردازد. ولی اندکی بعد ‏از پیمان خود برگشت و تنها شصت هزار درم یعنی یک دهم مبلغی را که وعده داده بود برای وی فرستاد. فردوسی از این پیمان شکنی ‏سلطان محمود رنجیده خاطر شد و از غزنین که پایتخت غزنویان بود بیرون آمد و مدتی را در سفر بسر برد و سپس به زادگاه خود ‏بازگشت. اما چندی بعد سلطان محمود از کرده خود پشیمان شد و فرمان داد که همان شصت هزار دینار را به فردوسی بدهند ولی هدیه ‏سلطان روزی به طوس رسید که فردوسی با سر بلندی و افتخار حیات فانی را بدرود گفته بود و درگذشته بود. تاریخ وفاتش را بعضی ‏‏411‏‎ ‎‏و برخی 416‏‎ ‎‏ه. ق نوشته اند. ‏