محمد علی ترقی جاه متولد سال 1322 در تهران، ازکودکی شیفته نقاشی بود. ‏اگرچه کار خود را در رشته مهندسی آغاز کرد، اما دیری نپایید که از آن روی ‏گرداند تا به نقاشی که میل واقعی او بود بپردازد. ‏ درسال 1346 برنده مدال طلای مسابقات هنری دانشگاه های ایران شد. در ‏‏1355 اولین نمایشگاه انفرادی خود را در تهران گالری و سپس در 1357 در ‏نمایشگاه بین المللی هنر بازل سوئیس برگزاد کرد.‏ در آغاز دهه 1360 روش ویژه خود را که مشخصه آن اسبهای تجرید یافته ( ‏استیلیزه) بود پی ریخت که به نشان هنری وی معروف شد. موزه بین المللی ‏هنر قرن بیست و یکم آمریکا (‏TIMOTCA‏) نقاشی های وی را به عنوان ‏نماینده هنر ایران انتخاب کرد. آثار او نیز جزو مجموعه موزه هنرهای معاصر ‏تهران (‏TMCA‏) موزه هنرهای مدرن شارجه (‏U.A.E‏) موزه ورلد، نوتردام ‏هلند و موزه هنرمندان معاصر(موزه محمد علی ترقی جاه) می باشد.‏ ترقی جاه به عنوان یک هنرمند ایرانی منحصر به فرد در میان هنرمندان معاصر ‏ظهور کرده است. هنر وی نتیجه آرامش وی با دنیای اطراف خویش است. در ‏نقاشی های آرام و صلح جویانه او تصاویری از اسب ها، خروسها و روستائیان ‏در سرزمینی افسانه ای در زمینه ای قهوه ای و خاکی به چشم میخورد. آثار او ‏احساسی در بیننده بوجود می آورد که ملایم و شفاف ولی در عین حال بسیار ‏نافذ و اثرگذار می باشد. که یادآور افسانه های سرزمین های کویری و شرقی ‏است. همه چیز سبک و رها، باور نکردنی و جادویی است. بیننده پای تابلو های ‏او میخکوب میشود، مینگرد و خود را در این دنیای ناشناخته آرام و زیبا مانند ‏بهترین غزلیات که با ساده ترین بیان بزرگترین مفاهیم را میرسانند رها می یابد. ‏در نقاشی های او اسب ها بدون ارتباط با زمین در حرکتند. همینطور خروسها، ‏انسانها و کوهها. سفر آنها بسوی بهشتی است که از آن آمده اند. جایی که در ‏آن صلح، هماهنگی و عشق است. آرزوی آنها پرواز بسوی محبوبشان و خانه ‏واقعی شان می باشد. رنگ سفید در نقاشی های او نماد پروردگار است که ترقی ‏جاه حضور اورا همه جا خیلی نزدیک احساس میکند. در سالهای اخیر آثار او ‏در کنار نقاشی های هنرمندان بلند آوازه جهان در شهرهای بزرگی چون ‏نیویورک، واشینگتن، شیکاگو، پاریس، لندن، زوریخ، ژنو، وین، توکیو، ‏مکزیکو سیتی، تهران، فلورانس، لیسبون، مادرید، کازابلانکا و اشتوتگارت و ‏پکن به نمایش در آمده اند.‏ ترقی جاه می گوید: " همواره آرزویم این بوده که همه آدمیان بی آنکه دل ‏مشغول فرهنگ، مذهب، آئین و دیگر ویژگی های متمایز دهند خود باشند، در ‏کنار هم در صلح و آرامش زندگی کنند." ‏